Domena, DNS, URL

A właściwie co to jest domena?

Domena (adres internetowy) określa tożsamość Twoją i Twojej firmy w sieci Internet. Jeśli ludzie poszukują Twojej firmy w Internecie, zawsze zaczną od wpisania www.twojafirma.pl. Własna nazwa domeny daje także profesjonalnie wyglądający adres strony www oraz e-mail, np.: dyrektor@twojafirma.pl.

Nawet jeśli nie zamierzasz mieć własnego, firmowego adresu e-mail i stron www, dobrze jest zarezerwować domenę jak najszybciej, ponieważ inna osoba/firma może to zrobić w każdej chwili. W Internecie obowiązuje zasada: "kto pierwszy ten lepszy". Pamiętaj, odebranie raz przyznanej domeny jest często bardzo długim i kosztownym procesem. I nie zawsze uwieńczonym powodzeniem. Możesz tego uniknąć - jak najszybciej zarejestruj swoją domenę.

Domena jest istotnym składnikiem tożsamości firmy. Jest traktowana na równi z unikalną nazwą i firmowym logo. O wielkiej randze domen świadczy fakt, że obecnie na świecie co miesiąc rejestruje się ich kilka milionów. Nazwa domenowa jest to czytelny dla człowieka adres internetowy, używany do kierowania na komputer lub sieć w dowolnym miejscu na świecie. Maszyny internetowe (serwery) rozumieją adresy jedynie w formie numerycznej, np: 195.205.24.94, więc domeny używane są po to, by uczynić ten adres łatwiejszym do zrozumienia dla ludzi.

Do czego można używać domeny?

Zazwyczaj domena jest używana dla adresów: e-mail i stron www. Zaraz po rejestracji będziesz mógł stworzyć własną witrynę w Internecie z adresem np.: http://www.twojafirma.pl lub z jakimkolwiek innym rozszerzeniem domenowym. Twój adres e-mail będzie wyglądał wtedy tak: dyrektor@twojafirma.pl.

Internetowe dane: adres www oraz e-mail możesz dołączyć do Twoich informacji kontaktowych i wydrukować je na przykład na wizytówkach, papierze firmowym, kopertach i innych tego typu drukach. Jeśli prowadzisz kampanię reklamową swojej firmy, produktów czy usług przez Ciebie oferowanych, wyeksponuj tam swój internetowy adres (domenę). Będzie to kolejny szczebel Twojej strategii reklamowej.

Co to jest DNS?


Każdy komputer w sieci Internet ma przypisany unikalny adres — tzw. adres IP. Adres taki to 32–bitowa liczba zapisana w konwencji ###.###.###.###, gdzie ### oznacza liczbę z zakresu od 0 do 255. Na poziomie pojedynczych pakietów (czyli minimalnych paczek danych jakie można wysyłać w sieci) komputery wykorzystują właśnie adresy IP do komunikacji. Adresy te odzwierciedlają także fizyczną strukturę sieci internet. Nie będziemy się wdawać w szczegóły techniczne, ale np. na podstawie adresu komputer może stwierdzić czy odbiorca danego pakietu znajduje się w tej samej sieci fizycznej i można mu doręczyć dane bez żadnych pośredników, czy też trzeba przekazać je do innego “mądrzejszego” węzła sieci, który będzie wiedział, co dalej z takim pakietem zrobić.
Adresy IP są więc nieodzowne do funkcjonowania sieci w jej najniższych warstwach. Ale przesyłanie pakietów między komputerami już dawno przestało być sztuką dla sztuki, stało się środkiem służącym do komunikacji między ludźmi. A ludzie, jak to ludzie nie są specjalnie biegli w zapamiętywaniu przypadkowych numerów. Za to zwykle wiedzą czego szukają, albo do kogo chcą wysłać list. I dlatego konieczne stało się nadawanie komputerom w sieci nie tylko adresów numerycznych ale także nazw tekstowych, które mówią coś np. na temat właściciela, położenia geograficznego czy przeznaczenia danej maszyny. Możliwe jest także nadawanie podobnych nazw maszynom, które mimo iż mogą być bardzo odległe geograficznie, to spełniają podobne funkcje, albo należą do tego samego właściciela.
System DNS (Domain Name System czyli System Nazw Domen) jest, mówiąc najkrócej, bazą danych służącą do odwzorowywania adresów tekstowych w numeryczne i odwrotnie. W tej bazie dostępne są także informacje nieco innego typu, np. jaka maszyna obsługuje pocztę dla danego ośrodka.
Stwierdzenie, że DNS jest bazą danych może być nieco mylące nawet dla ludzi, którzy coś o bazach danych słyszeli. Większość użytkowników kojarzy sobie bazę danych z systemami takimi jak MS–Access, Clipper, Oracle, FoxPro, SQL czy Postgress. Czyli ogólnie, że jest jakiś maszyneria, która w sobie znanym formacie i w tajemniczy sposób zarządza danymi, umożliwia wyszukiwanie, robienie raportów, zestawień itd. Baza danych kojarzy się często także z komputerem mającym ogromne dyski, na których zapisane są olbrzymie ilości danych. Inne komputery mogą oczywiście sięgać do zawartości tej dużej bazy danych, ale są od niej zupełnie uzależnione — żeby dotrzeć do jakiejś informacji — muszą skontaktować się z serwerem bazy danych.
Wyobrażenia te opierają się na pojęciu centralizacji kompetencji i dostępu. Dane w sieci są dostępne, ale jest jedno miejsce, gdzie znajduje się źródło ich wszystkich. Tego typu schemat ma niestety niezwykle niemiła przypadłość. Jeśli baza danych ma obsługiwać bardzo dużą sieć (np. globalną taką jak internet) to ten centralny serwer staje się niesłychanie wąskim gardłem. Obciążenie jego samego i wszystkich jego łączy błyskawicznie osiągnęłoby niewyobrażalny poziom.
Dlatego w systemie DNS zastosowano inne podejście. System adresowych baz danych w internecie jest systemem rozproszonym. I to rozproszonym w sposób niezwykły. Po pierwsze nie ma żadnego centralnego serwera, który zawierałby informacje o wszystkich maszynach w sieci. Po drugie nie ma żadnego centralnego ośrodka, który przydzielałby adresy. Nie ma także jednego źródła informacji w tej bazie. Każdy administrator sieci lokalnej dołączonej do internetu jest częściowo odpowiedzialny za system DNS i związane z nim obciążenie sieci.
Skoro nie ma żadnego centralnego banku danych, to jak to w ogóle działa? A zwykle działa sprawnie i niezawodnie. Powodem problemów z działaniem DNS‐u są właściwie wyłącznie błędy albo niedopatrzenia ludzi.
System działa, ponieważ jest przemyślany, starannie zaprojektowany, zestandaryzowany (a jednak jednocześnie otwarty i rozszerzalny) i efektywnie zaimplementowany. Cały system DNS opisany jest w odpowiednich dokumentach (rfc1034 i rfc1035) i wszyscy, którzy implementują serwery DNS muszą się stosować standardów tam zapisanych. System DNS jest też prosty — wszystkie dane i cała konfiguracja systemu jest zapisana w plikach tekstowych. DNS podobnie jak cały internet ma swoje początki w systemie UNIX i z tego systemu jest także wzięta jego “filozofia” działania i konfigurowania.

Co to jest URL?
Adres URL to adres, który wskazuje lokalizację pliku w internecie, na przykład www.example.com lub foo.example.com.
Podczas tworzenia bloga trzeba wybrać jego adres URL. Odwiedzający mogą uzyskać dostęp do Twojego bloga, wpisując ten adres URL w pasku adresu w swoich przeglądarkach.
Ponieważ w witrynie Blogspot istnieje już bardzo dużo blogów, musisz wytężyć wyobraźnię i wypróbować kilka różnych adresów URL, aby znaleźć taki adres, którego nikt jeszcze nie używa. Format Twojego adresu URL będzie następujący: wybrananazwa.blogspot.com.
Podczas wybierania adresu URL swojego bloga pamiętaj, że możesz użyć tylko liter, cyfr i łączników. Znaki specjalne, takie jak $, #, & itp. są niedozwolone.

HTTP - (ang. Hypertext Transfer Protocol – protokół przesyłania dokumentów hipertekstowych) to protokół sieci WWW (ang. World Wide Web). Obecną definicję HTTP stanowi RFC 2616. Za pomocą protokołu HTTP przesyła się żądania udostępnienia dokumentów WWW i informacje o kliknięciu odnośnika oraz informacje z formularzy. Zadaniem stron WWW jest publikowanie informacji – natomiast protokół HTTP właśnie to umożliwia.

Protokół HTTP jest użyteczny, ponieważ udostępnia znormalizowany sposób komunikowania się komputerów ze sobą. Określa on formę żądań klienta (tj. np. przeglądarki www) dotyczących danych oraz formę odpowiedzi serwera na te żądania. Jest zaliczany do protokołów bezstanowych (ang. stateless) z racji tego, że nie zachowuje żadnych informacji o poprzednich transakcjach z klientem (po zakończeniu transakcji wszystko "przepada"). Pozwala to znacznie zmniejszyć obciążenie serwera, jednak jest kłopotliwe w sytuacji, gdy np. trzeba zapamiętać konkretny stan dla użytkownika, który wcześniej łączył się już z serwerem. Najczęstszym rozwiązaniem tego problemu jest wprowadzenie mechanizmu ciasteczek. Inne podejścia to m.in. sesje po stronie serwera, ukryte parametry (gdy aktualna strona zawiera formularz) oraz parametry umieszczone w URL-u (jak np. /index.php?userid=3).

 Model TCP/IP - (ang. Transmission Control Protocol/Internet Protocol) – teoretyczny model warstwowej struktury protokołów komunikacyjnych. Model TCP/IP został stworzony w latach 70. XX wieku w DARPA, aby pomóc w tworzeniu odpornych na atak sieci komputerowych. Potem stał się on podstawą struktury Internetu.Warstwa transportowa (ang. host-to-host layer) gwarantuje pewność przesyłania danych oraz kieruje właściwe informacje do odpowiednich aplikacji. Opiera się to na wykorzystaniu portów określonych dla każdego połączenia. W jednym komputerze może istnieć wiele aplikacji wymieniających dane z tym samym komputerem w sieci i nie nastąpi wymieszanie się przesyłanych przez nie danych. To właśnie ta warstwa nawiązuje i zrywa połączenia między komputerami oraz zapewnia pewność transmisji.Aby efektywnie działać, niektóre aplikacje muszą być w stanie transmitować dane z określoną szybkością. Jeśli na przykład aplikacja telefonii internetowej koduje głos z szybkością 32 kb/s, z taką samą szybkością musi mieć możliwość przesyłania danych w sieci i dostarczania ich do aplikacji odbiorczej. Jeśli wymagana przepustowość nie jest dostępna, aplikacja zależna od przepustowości będzie zmuszona do kodowania z inną szybkością (i uzyskania przepustowości wystarczającej do kontynuowania procesu) lub powinna przerwać operację, ponieważ np. połowa żądanej przepustowości to zdecydowanie za mało dla tego typu aplikacji. Wiele aktualnie istniejących aplikacji multimedialnych jest zależnych od przepustowości. Jednak aplikacje multimedialne, które powstaną w przyszłości, w celu kodowania z szybkością dostosowaną do aktualnie dostępnej przepustowości mogą stosować adaptacyjne metody kodowania. Aplikacje zależne od przepustowości wymagają określonej przepustowości, natomiast aplikacje elastyczne są w stanie skorzystać z takiej przepustowości, jaka w danej chwili będzie dostępna. Przykładami takich aplikacji są programy pocztowe, służące do przesyłania plików i stron internetowych. Oczywiście im większa przepustowość, tym lepiej.

HTTS - - HTTPS (ang. HyperText Transfer Protocol Secure) to szyfrowana wersja protokołu HTTP. Zamiast używać w komunikacji klient-serwer niezaszyfrowanego tekstu, szyfruje go za pomocą protokołu SSL. Zapobiega to przechwytywaniu i zmienianiu przesyłanych danych.

HTTPS działa domyślnie na porcie nr 443 w protokole TCP.

Wywołania tego protokołu zaczynają się od https:, a zwykłego połączenia HTTP od http:. Protokół HTTPS jest warstwę wyżej (na transporcie SSL), najpierw następuje więc wymiana kluczy SSL, a dopiero później żądanie HTTP. Powoduje to, że jeden adres IP może serwować tylko jedną domenę lub też tylko subdomeny danej domeny (zależnie od certyfikatu).

FTP - ((ang.) File Transfer Protocol) – protokół transferu plików – protokół komunikacyjny typu klient-serwer wykorzystujący protokół TCP według modelu TCP/IP (krótko: połączenie TCP), umożliwiający dwukierunkowy transfer plików w układzie serwer FTP – klient FTP.

FTP jest zdefiniowany przez IETF w dokumencie RFC 959.

FTP jest protokołem 8-bitowym i dlatego nie wymaga kodowania danych do 7-bitów, tak jak w przypadku poczty elektronicznej.

Do komunikacji wykorzystywane są dwa połączenia TCP. Jedno z nich jest połączeniem kontrolnym za pomocą którego przesyłane są polecenia, a drugie służy do transmisji danych. Połączenie za pomocą protokołu FTP (krótko: połączenie FTP) może działać w dwóch trybach: aktywnym i pasywnym:

• jeżeli połączenie FTP działa w trybie aktywnym to używa portu 21 dla poleceń – zestawiane przez klienta, i portu 20 do przesyłu danych – zestawiane przez serwer;
• jeżeli połączenie FTP pracuje w trybie pasywnym to wykorzystuje port 21 dla poleceń i port o numerze powyżej 1024 do transmisji danych – obydwa połączenia zestawiane są przez klienta.

W sieciach chronionych zaporą sieciową ((ang.) firewall) komunikacja z serwerami FTP wymaga zwolnienia odpowiednich portów na zaporze sieciowej lub routerze. Możliwe jest zainstalowanie wielu serwerów FTP na jednym routerze. Warunkiem jest rozdzielenie portów przez router dla każdego serwera.

SMTP - (ang.) Simple Mail Transfer Protocol – protokół komunikacyjny opisujący sposób przekazywania poczty elektronicznej w Internecie. Standard został zdefiniowany w dokumencie RFC 821 a następnie zaktualizowany w 2008 roku w dokumencie RFC 5321. SMTP to względnie prosty, tekstowy protokół, w którym określa się co najmniej jednego odbiorcę wiadomości (w większości przypadków weryfikowane jest jego istnienie), a następnie przekazuje treść wiadomości. Demon SMTP działa najczęściej na porcie 25. Łatwo przetestować serwer SMTP przy użyciu programu telnet.

Konfiguracja sieci

Temat jest dość rozległy, dlatego odsyłamy do poradnika, który już znajduje się w sieci:
http://www.banita.pl/konf/siecwinxp.html

Topologie lokalnych sieci komputerowych

Topologia sieci komputerowej to model układu połączeń różnych elementów (linki, węzły itd.) sieci komputerowej. Określenie topologia sieci może odnosić się do konstrukcji fizycznej albo logicznej sieci.
Istnieją trzy podstawowe, najpopularniejsze typy topologiczne sieci:

• Topologia magistrali (szyny, liniowa) (ang. Bus) – wszystkie elementy sieci podłączone do jednej magistrali
• Topologia pierścienia (ang. Ring) – poszczególne elementy są połączone pomiędzy sobą odcinkami kabla tworząc zamknięty pierścień
• Topologia gwiazdy (ang. Star) – komputery są podłączone do jednego punktu centralnego, koncentratora (koncentrator tworzy fizyczną topologię gwiazdy, ale logiczną magistralę) lub przełącznika

Sieć równorzędna a sieć klient-serwer?

Podstawową różnicą między nimi jest cel, z którym łączy się komputer użytkownika.

W sieciach P2P każdy węzeł sieci zwany hostem, czyli komputer użytkownika, może jednocześnie pełnić rolę klienta i serwera. W najpopularniejszej implementacji modelu P2P, jaką są programy do wymiany plików w Internecie, każdy host spełnia rolę serwera, przyjmując połączenia od innych użytkowników sieci, oraz klienta, łącząc się i wysyłając i/lub pobierając pliki z innych hostów działających w tej samej sieci P2P. Wymiana plików jest prowadzona bezpośrednio pomiędzy hostami. Sieć P2P charakteryzuje się zmiennością struktury węzłów sieci, spowodowaną zmiennością liczby i lokalizacji sieciowej aktualnie aktywnych hostów.

Natomiast sieć klient-serwer to architektura systemu komputerowego, w szczególności oprogramowania, umożliwiająca podział zadań (ról). Polega to na ustaleniu, że serwer zapewnia usługi dla klientów, zgłaszających do serwera żądania obsługi. Podstawowe, najczęściej spotykane serwery działające w oparciu o architekturę klinet-serwer to: serwer poczty elektronicznej, serwer WWW, serwer plików, serwer aplikacji. Z usług jednego serwera może zazwyczaj korzystać wielu klientów.

Zaletą sieci p2p jest brak pośredników podczas połączenia i transferu plików pomiędzy komputerami stanowiącymi serwery i/lub klientów. W to miejsce pojawia się jednak inne poważne ograniczenie, a mianowicie szybkość transferu plików jest bezpośrednio uzależniona od limitu upload ustalonego przez przepustowość i providera sieci, z której korzysta komputer-host. Może również zdarzyć się sytuacja, gdy podczas pobierania przez nas pliku wszystkie komputery-hosty zostaną odcięte od sieci lub wyłączone. W efekcie transfer zostanie przerwany i nie będzie mógł zostać wznowiony, póki choć jeden host nie stanie się dostępny.
Zaletą sieci klient-serwer z pewnością jest dostępność serwera. W przypadku dużych serwisów serwery są na tyle pojemne, by móc jednocześnie obsługiwać nawet setki tysięcy żądań. Często też w przypadku awarii części zasobów serwerowni pozostałe, sprawne serwery nadal utrzymują działanie portalu.